صد و چهل و نه. لبت نیست و خاک لبخند میزند

یک جور عشق هست که حوالی بیست سالگی یقه ی آدم را میگیرد و ذهنیت یک بچه که دو سال است داخل آدم حسابش کرده اند را طوری عوض میکند که نامعقول های احمقانه ای که قرار بود هیچ وقت انجام ندهد را برایش دستور کار زندگی میکند.
میداند که عاقبت ماجراجویی در این دریای طوفانی غرق شدن است اما بی وقفه دست و پا میزند و جان میکند که حتی برای لحظه ای هم شده روی آب بماند.
میداند که طالع مقدرش قربانی منطق زندگی شدن است اما با ایمان راسخ سر رشته حماقتش را میگیرد و پیش میرود.
دو روزش شبیه هم نیست..دو روز که چه عرض کنم، دو لحظه اش را به یک حال نمیگذراند و هر لحظه حسی جدید به معشوق و این حس نو دارد. گاهی متنفر است؛ گاهی دوستش دارد و گاهی با فکر به آینده اشک میریزد‌.
میخواهد و خواسته میشود اما برای هم نمیخواهندشان. بی کس و غریب سنگ صبور ناله های هم میشوند. دمساز تنهایی شب هایشان اشک میشود و برای خود یا برای هم دیده تر میکنند و به تقدیر مقدری لعنت میفرستند که چوب لای چرخ رسیدنشان میکند.
لحظه به لحظه زندگیشان رنگ و بوی هم را میگیرد. یادگاری هایی که از لحظه های خوشش دارد حضور "او" را برایش تداعی میکنند و دود سیگارش غم نبود او را در هوای اتاقش میپراکند.
یک روز که دیگر نیست بی بهانه از او که حالا نمیشود میم مالکیت آخر اسمش اضافه کرد مینویسد و چند لحظه خیره به واژه ی "او" میماند‌. به لحظه هایی فکر میکند که بخشی از وجودش را جدا کردند و از آن لفظی مجرد ساختند.
او..
و غم ثانیه به ثانیه در عمق جانش رسوخ میکند و بی انگیزه تر از قبل و قبل تر ها بی فکر به هیچ موضوع و مسئله ای غرق نبودن او و فاجعه بازنگشتنش میشود.
به او فکر میکند..
به او فکر میکند..
به او فکر میکند و تظاهر به زندگی هدفمندی که میگوید در نبودنش دارد... حقیقتا ندارد اما زندگی روال کند و فرساینده اش را پیش میگیرد و چند سال بعد وقتی لذت لمس دست یک "او"ی دیگر را میچشد بی خیال سال بودنش میشود..و وقتی موی سفید کرد و در تنهایی هایش دود سیگار هم دمش شد خاطره یک عشق برایش زنده میشود... مبهم است؛ باید فکر کند اما سیناپس های خسته مغزش تحمل این فشار را ندارند..
فقط وهم آمیختگی یک طعم و تصویر کنج ذهنش بیداد میکند..
تصویر معشوقه ای که چشم هایش بوی سیگار میدادند..