تهویه شماره ۱۷ (فصل دوم)
قبلا گفتم "هوا رو ولش دنبال ریه های تازه باش" ولی الان دیگه ریه هم‌نمونده ناموسا"..بریم بمیریم خلاص شیم!تهویه شماره ۱۷ (فصل دوم)
قبلا گفتم "هوا رو ولش دنبال ریه های تازه باش" ولی الان دیگه ریه هم‌نمونده ناموسا"..بریم بمیریم خلاص شیم!
صد و هفتاد و یک
باور کن دیگه دنیا جای ما نیست. دنیا آدم قشنگه اتو کشیده میخواد. کسی که بتونه تظاهر کنه، راحت.. در حدی که زندگیش تظاهر باشه و مشکلی نداشته با زندگیش. ما فقط تماشاگر زندگی قشنگشونیم، عکاس عکساشون..لایک کن پستاشون..یا حداکثر دوست خوب دوران مدرسه شون.
ما قدیمی شدیم..یه شئ در حد پدربزرگ مادربزرگ گوشه یه خونه قدیمی که گاهی واسه تنوع باهامون عکس میگیرن زیرش هشتگ نوستالژی میزنن..
خب وقتی خودش اتو کشیدست. ..دیگه تظاهر چرا؟تظاهر به چی؟؟...هر اتو کشیده ای یه روزی چروک میشه:)
وقتی میفهمی اتوش فیکه میپرسی چرا تظاهر..نه؟
هوم...راستکی میگی
راستکی؟..قشنگ بود کلمه ش
بخدا اون کیکه انقده مزخرف بود که!
ظاهرشو دیدی تو فقط):
دیگه هر کی ندونه تو که میدونی ما می رفتیم کافی شاپ میلک شیک کاراملی ها رو میریختیم تو شکلاتیا قاطی می کردیم.
با اون کیک در پیتت...مامانم کیک میپزه عکسشو ببینی گوشیتو میخوری خانم..کجای کاری؟؟
اگر منظورت از دنیا ایران باشه که آره اینطوریه. من خودم بشخصه تو این دنیا دور خودم و خیلی ها خط کشیده م و رفته م تو دنیای مورد علاقه م که دنیای قصه ها، کتاب ها، فیلمهای خارجیه. به عنوان کار داخلی هم فقط کار خودمو دور وبری هام رو میپسندم. هرچند هم هرچندوقت یکبار با خودم مرور میکنم که دنیای بیرون اون چیزی نیست که من برای خودم ساخته م. دنیای بیرون گزندش ماری خوش خطو خاله
دنیایی که من میگم دوسش ندارم خیلی کوچیک از ایرانیه که شما میگین..یه بخش کوچیک از اونی که میگین..امید به رهایی هم ندارم. همون طور که گفتین یه فضا مجزا دارم میسازم که توش زندگی کنم..سعی م هم بر اینه که این فضا رو هر چه بیشتر به اون چیزی که واقعا تو ذهنمه و میخوام نزدیک کنم.
زندگی این طور میشه یکم بهتر شه؛ البته الان این شکلی فکر میکنم بعدا مشخص نیست