تهویه شماره ۱۷ (فصل دوم)
قبلا گفتم "هوا رو ولش دنبال ریه های تازه باش" ولی الان دیگه ریه هم‌نمونده ناموسا"..بریم بمیریم خلاص شیم!تهویه شماره ۱۷ (فصل دوم)
قبلا گفتم "هوا رو ولش دنبال ریه های تازه باش" ولی الان دیگه ریه هم‌نمونده ناموسا"..بریم بمیریم خلاص شیم!
چهل و پنج. آقای قاضی عادلانه نیست
آدمهای معمولی تا میان پیش نیاز های زندگی مثلا خونه و ماشین رو برطرف کنن رو تخت بیمارستان هستن و فرصت دغدغه داشتن و یا حق انتخاب ندارن بعد از اون طرف یه عده به دنیا نیومده پورشه شون تو پارکین منزل پارکه و بابا وقت تولد بلیط تور دور دنیا بهشون هدیه میکنه.
به نظر من عادلانه نیست...ولی یه جور میشه عادلانه شه؛ مثلا سری اول دوبار عمر کنن دومیا یه بار..اینجوری فک کنم حل شه قضیه.
یه پست داشتم نتونستم امشب پیداش کنم راجع به همین مطلبت .... اگر پیداش کردم زمانی , لینکش رو میذارم
مسی
میدونی همه چی اونجور که ما از دور می بینیم نیست
من خانواده دیدم از اینایی که حسابی پولدار هستن رو دیدم تهش بدبختیه و مشکله .... نمیگم بقیه مشکل ندارن بی پول ها مشکل ندارن نه ,ولی مشکلات خانواده ی پولدارها بدتره .... تا خودت از نزدیک نبینی متوجه اش نمیشی و باورش نمی کنی
مثلا تو فامیل ما یه اقایی تاجر هست و جاهای مختلف کلی سرمایه گذاری کرده ... بعد خانمش خانه دار هست .... خانمش انواع و اقسام مشکلات روانی رو داره چرا ؟ چون هیچ کار و انگیزه ای تو زندگیش نداره ... یکی میاد براشون غذادرست می کنه , یکی میاد دستشویی توالتشون رو میشوه! یکی میادبچه اش رو نگه میداره !
از شدت بی کاری و بی هدفی وسواس وافسردگی شدید گرفته
....
تحصیلاتش هم دیپلمه خانمه .... ماشین شبک و پیک داره هر جا بخواد بره میتونه بره , کارت پولش خدا تومن پول داخلشه همیشه , دو سه تا شهر خونه دارن هر چند تاش شیک ترین و گرون ترین وسایل خونه رو داره ولی ته زندگیشون پوچیه میدونی چرا ؟ پول رو میخوای چی کار ؟ واسه زندگی بهتر ... وقتی تو زندگیت به هر چی میخوای برسی به یه نقطه میرسی که میگی بسه زندگی ادامه پیدا کنه چی بیشتر بهم میرسه ؟ هیچی ! پس ادامش فایده نداره ....
واسه زندگی یه دغدغه باید باشه...یه دغدغه یه هدف. وقتی نباشه همینه. میشه همین خانمی که گفتی .
حالا دغدغه من پول نیست. پول وسیله ست. اگه قبلا بود میگفتم چی دوس دارم و هدفم چیه ولی یه مدته تصمیم‌گرفتم تا نرسم واسه هیچکی تعریف نکنم..
.
.
بی عدالتی در اون حد که برخی اگه ده بار هم فرصت زندگی پیدا کنن با سگ دوی بی نهایت باز تهش نمی تونن برسن به لحظه ی استارت زندگی خیلی های دیگه.
عدالت اینه که تو زندگی دوم جاشون با هم عوض شه.
یا حتّی ایده آل تر... عدالت اینه که هیچ خانواده ای وجود نداشته باشه و همه توی یه خونه ی جهانی خیلی بزرگ و با امکانات مشابه استارت بزنن.
اینی که من می بینم یه مسابقه ی دوعه، باید دعا دعا کنی چشمت رو که باز کردی تو نقطه ی نزدیک تری به خط پایان رو زمین نازل بشی. یه سری ها دم خط پایان فرود می آن، یه سری دیگه کیلومتر ها از خط پایان فاصله دارن. قاعده هم که یختی.
آخرای این پسته خواستم اضافه کنم بعضیا چهل تا عمر کم دارن تا به یه حد معمولی برسن..اضافه نکردم چون دوس داشتم دیدش مثبت و طنز طور باشه تا حقیقت.
.
.
زندگیه؛ همین عقب بودنه فرم زندگی کردن آدمُ شکل میده. یه بلایی سرت میاره که یادت میره زندگی میتونه یه چیز جز کار کردن یا درس خوندن باشه. این قسمتش طعم شربت برم هگزین (که الان خوردم) میده..اینجا که یادت میره زندگی خوشی هم داره و تو یادت رفته. آدم وقتی به این فک میکنه غصه ش میگیره